Kώστας Kαββαθάς
«? Πουθενά δεν είδα έστω και μισή σελίδα που να περιέχει μία δημιουργική πρόταση, μίαιδέα για το πώς τα πράγματα θα πάνε μπροστά, πώς οι νέοι αυτής της περίεργης χώρας θα
βγουν απ? το σπιράλ που τους έχουν ρίξει αυτοί που πουλάνε lifestyle, σε έναν τόπο που
κατάφερε να χάσει και life και style?»
Χωρίς ζωή και στιλ
ΟΠΩΣ σας έχω πει, η σελίδα αυτή γράφεται όλο και πιο δύσκολα. Η αιτία πρέπει να
αναζητηθεί στην αναντιστοιχία ανάμεσα σ? εκείνα που συμβαίνουν στον κόσμο και στα όσα
συμβαίνουν στην Ελλάδα. Κάθε προσπάθεια να συνδέσεις τα δύο σωριάζεται βαριά
τραυματισμένη στην άσφαλτο, με αποτέλεσμα να κοιτάς την οθόνη του υπολογιστή μη ξέροντας
τι πρέπει να γράψεις. Ας πάρουμε ως παράδειγμα την έρευνα που γίνεται για τους
αποκαλούμενους «καθαρούς» κινητήρες, που ήδη κινούν τα αυτοκίνητα του κοντινού μέλλοντος.
Ακολουθώντας το δρόμο που χαράξαμε όταν βγήκε αυτό το περιοδικό, αφιερώνουμε εκατοντάδες
σελίδες για να παρουσιάσουμε τις εξελίξεις, ελπίζοντας ότι κάποιος «αρμόδιος» θα
συγκινηθεί. Τα παλιότερα χρόνια μάλιστα, όταν γράφαμε για ηλεκτρικούς ή υβριδικούς
κινητήρες που κινούν επιβατικά αυτοκίνητα και λεωφορεία, περιμέναμε να χτυπήσει το?
τηλέφωνο και κάποιος υπουργός να μας ρωτήσει πώς μπορούν να χρησιμοποιηθούν στην Ελλάδα.
Το ίδιο συνέβαινε και με άλλες «αποκλειστικότητες» (εντός εισαγωγικών, αφού, όπως
αποδείχτηκε, το θέμα ενδιέφερε μόνο εμάς!) από τους διαγωνισμούς για τη σχεδίαση
επιβατικών αυτοκινήτων για την πόλη ή ειδικών ταξί που θα εξυπηρετούσαν συγκεκριμένες
ανάγκες. Ποτέ δε θα ξεχάσω το «τρέξιμο» που κάναμε για να γίνει πραγματικότητα η Formula
Greece, όπως την αποκαλούσαμε στην ανυπόφορη αθωότητά μας. Είχαμε πει ότι τα πλαίσια και
τα αμαξώματα θα σχεδιάζονταν/κατασκευάζονταν στην Ελλάδα, αλλά οι οδηγοί θα
χρησιμοποιούσαν κινητήρες από αυτοκίνητα παραγωγής (NSU, Renault, Saab κτλ.). Με αυτό τον
τρόπο, ελπίζαμε, θα δίναμε κίνητρα σε μηχανικούς και σχεδιαστές να φτιάξουν τα δικά τους
αγωνιστικά αυτοκίνητα και μια ευκαιρία σε κάθε λογής χαρτογιακάδες και πολιτικούς τρίτης
και τέταρτης κατηγορίας να βοηθήσουν τους Έλληνες δημιουργούς. Τι καταφέραμε να κάνουμε;
Τον κακό μας τον καιρό! Κάποιοι «πυροβολημένοι» οδηγοί και μηχανικοί πίστεψαν στην ιδέα
και έφτιαξαν λίγα αυτοκίνητα (μπορείτε να τα δείτε στο παλιό εξώφυλλο που παραθέτω), που
έλαβαν μέρος σε ένα «ατιμασμένο και εγκαταλελειμμένο» πρωτάθλημα και η Formula Greece
πέθανε πριν γεννηθεί.
Αιτία; Η παντελής αδιαφορία από τους επικεφαλής της τότε ΕΛΠΑ και το δολοφονικό
σνομπάρισμα των κάθε λογής αρμόδιων γενικών γραμματέων, υπουργών και ―γιατί όχι;―
πρωθυπουργών, που μας έλεγαν ότι οι αγώνες είναι σπορ των πλουσίων και δεν ενδιαφέρουν
κανέναν εκτός από τους θαμώνες της πλατείας Κολωνακίου, τρομάρα τους.
Το έχω γράψει δεκάδες φορές και θα το ξαναγράψω, αφού εξακολουθώ να πιστεύω ότι θέματα
σαν αυτό πρέπει να μας ενδιαφέρουν περισσότερο από το πώς περνάει την ημέρα του ο Μάκης
Κουβάς ή η Σούλα Μπίμπο. Να, όμως, που κάθε προσπάθεια να κάνουμε στην Ελλάδα τα όσα
κάνουν οι Ιταλοί, οι Γάλλοι, οι Γερμανοί και οι ¶γγλοι στον τομέα των εφαρμογών της
αυτοκίνησης αντιμετωπίστηκε με αδιαφορία και σαρκασμό. Η φράση «Κωστάκη, αυτά τα πράγματα
δε γίνονται στην Ελλάδα» δεν είναι τυχαία, ούτε? κατασκευασμένη. Την έχω ακούσει
τουλάχιστον εκατό φορές από «επίσημα» χείλη.
Οι παλιοί αναγνώστες θυμούνται τους αγώνες για την κατασκευή μιας πίστας ευρωπαϊκών
προδιαγραφών και τις προτάσεις μας για τις υπηρεσίες που θα μπορούσε να παρέχει στους
σπουδαστές των πολυτεχνείων και των τεχνικών σχολών. Οι ίδιοι ξέρουν ότι και αυτή η
πρόταση πετάχτηκε στο καλάθι των αχρήστων, προφανώς επειδή δεν είχε «ψωμί» για τα
κουστουμάκια της (κάθε) εξουσίας. Οι ίδιοι αλλά και οι νεότεροι αναγνώστες αποκλείεται να
ξεχάσουν πού κατέληξε το 1ο Πανευρωπαϊκό Συνέδριο για τα Καθαρά Αυτοκίνητα που οργανώσαμε
στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου σε συνεργασία με το ΕΜΠ. Για λόγους που κάποιοι γνωρίζουν
καλά, το Συνέδριο δεν επαναλήφθηκε και η χώρα έχασε την ευκαιρία να γίνει το ευρωπαϊκό
κέντρο των εξελίξεων σε αυτό τον τομέα.
Μα, θα πείτε, σε προηγούμενο τεύχος γράψατε ότι μια από τις ιδέες σας, το «Φαέθων 2004»,
εγκρίθηκε από την Eταιρεία για την Προβολή της Πολιτιστικής Kληρονομιάς αλλά και το
υπουργείο Ανάπτυξης και προχωρεί. Θα έλεγα πως έτσι είναι. Η ιδέα, όπως έλεγε και ένα
παλιό διαφημιστικό, «τρίβει με κόπο και προχωρεί», αλλά όχι με τη δύναμη και την ταχύτητα
που ένα τόσο σημαντικό γεγονός θα έπρεπε να κινείται από τους αρμοδίους. Είναι μάλιστα
χαρακτηριστικό ότι, μόλις άλλες ευρωπαϊκές χώρες πληροφορήθηκαν πως το «Φαέθων» θα γίνει
στην Ελλάδα, έσπευσαν να δηλώσουν πρόθυμες να το κάνουν εκείνες, αν κάτι δεν πάει καλά μ?
εμάς.
Απογοητευμένος από την τύχη που είχαν οι πρωτοβουλίες μας, σκέφτηκα να ρίξω μια ματιά σε
όλα τα περιοδικά που κυκλοφορούν στη χώρα, και ιδιαίτερα σε εκείνα που προωθούν το
τριτοκοσμικό lifestyle των ανικανοποίητων και των τεμπέληδων. Ξεφυλλίζοντάς τα, πρώτον,
έμεινα έκπληκτος από την ποιότητά τους (ούτε οι Aμερικανοί δεν τα καταφέρνουν τόσο καλά)
και, δεύτερον, είδα δεκάδες φωτογραφίες «ωραίων», που με κοιτούσαν γεμάτοι ικανοποίηση
για την επιτυχία τους σε λαϊκά, ελαφρολαϊκά και παγκοσμιοποιημένα σκουπίδια. Επίσης, είδα
άλλες με τύπους που κάθονταν πίσω απ? τα τιμόνια πανάκριβων αυτοκινήτων (που δεν ήξεραν
να οδηγούν) και εξωτικών σκαφών (που δεν ήξεραν να κουμαντάρουν). Ακόμα, διαπίστωσα ότι
τα εν λόγω έντυπα ήταν επίσης γεμάτα φωτογραφίες ατόμων που το μόνο που είχαν καταφέρει
στη ζωή τους ήταν να επιδεικνύουν τα γεννητικά τους όργανα στους κάθε λογής
οφθαλμοπόρνους.
Σε κανένα δεν είδα ακόμα και μισή σελίδα που να περιέχει μία δημιουργική πρόταση, μία
ιδέα για το πώς τα πράγματα θα πάνε μπροστά, πώς οι νέοι αυτής της περίεργης χώρας θα
βγουν απ? το σπιράλ που τους έχουν ρίξει εκείνοι που υποτίθεται ότι δίνουν το παράδειγμα,
αλλά και τα «τυριά» που πουλάνε lifestyle σε έναν τόπο που έχασε όχι μόνο το στιλ αλλά
και την ίδια του τη ζωή.
Αυτό το κομμάτι γράφτηκε στο υπόστεγο ενός φίλου που βρίκεται κοντά σ? ένα περιφερειακό
αεροδρόμιο. Δίπλα μου έστεκε μισοτελειωμένο ένα τετραθέσιο αεροπλάνο (οι κομπλεξικοί δεν
επέτρεψαν στον κατασκευαστή του να το πετάξει απ? το Τατόι, ο άνθρωπος απηύδησε και έκανε
δικό του αεροδρόμιο!), ένα δικινητήριο Islander και ένα μικρό ελικόπτερο. Για περισσότερα
από τριάντα χρόνια γράφω, προτείνω και προσπαθώ η ίδια εικόνα να υπάρχει και στα
αεροδρόμια Ελληνικού και Τατοΐου. Nα, όμως, που το πρώτο θα γίνει «μητροπολιτικό πάρκο»
και «χώρος ήπιας οικιστικής ανάπτυξης» (η απόφαση του ΣτΕ πετάχτηκε στον κάλαθο) και το
δεύτερο είναι έτοιμο να πέσει στα νύχια των εργολάβων.
Γι? αυτούς, λοιπόν, και δεκάδες άλλους παρόμοιους λόγους σας λέω ότι καμιά φορά το «Εν
Λευκώ» δε «βγαίνει» με τίποτα._ Κ. Κ.
Y.Γ.: Δεν αισθάνεστε θλίψη, που, αντί η χώρα να αναφέρεται από τα ξένα MME για τις
επιτυχίες της στον επιστημονικό, τεχνολογικό και επιχειρηματικό τομέα, γίνεται γνωστή για
την εξάρθρωση μιας τρομοκρατικής οργάνωσης;